پآییز

تولدی دیگر

 

همه هستی من ایه ی تاریکیست

که ترا در خود تکرارکنان

به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی

                                      [خواهد برد

من در این ایه ترا آه کشیدم٬آه

من در این ایه ترا

به درخت و اب و اتش پیوند زدم

 

 

زندگی شاید

یک خیابان درازاست که هر روز زنی

با زنبیلی از ان میگذرد

 

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از

                           [شاخه می اویزد

زندگی شاید طفلیست که از مدرسه

                                [برمی گردد

                       

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد٬در

     [فاصله ی رخوتناک دو همآغوشی

 

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر برمی دارد

وبه یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی

                         [می گوید؛ صبح بخیر

زندگی شاید ان لحظه ی مسدودیست

که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را

                                [ویران می سازد

و در این حسی است

که من انرا با ادراک ماه و با دریافت

                          [ظلمت خواهم امیخت

در اتاقی که به اندازه ی یک تاریکیست دل من

که به اندازه یک عشقست

به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گل ها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای

و به اواز قناری ها

که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه...

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من٬

 

اسمانیست که اویختن پرده ای انرا از من

                                         [می گیرد

سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست

وبه چیزی در پوسیدن و غربت و اصل گشتن

سهم من گردش حزن الودی در باغ

                                     [خاطره هاست

و در اندوه صدایی جان دادن که به من

                                          [می گوید؛

*دستهایت را دوست می دارم*

دستهایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد٬می دانم٬ می دانم٬ می دانم

و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند گذاشت

 

گوشواری به دو گوشم می اویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به ناخن هایم٬برگ گل کوکب می چسبانم

کوچه ای هست که در انجا

پسرانی که به من عاشق بودند٬هنوز

با همان موهای درهم و گردن های

                        [باریک و پاهای لاغر

به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند

                              [که یک شب او را

باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من انرا

از محله های کودکیم دزدیده ست

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک را ابستن کردن

حجمی از تصویری اگاه

که زمهمانی یک اینه برمی گردد

وبدینسانست

که کسی می میرد

و کسی می ماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که

                          [به گودالی می ریزد٬

[مرواریدی صید نخواهد کرد.

 

من

پری کوچک غمگینی را

می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

می نوازد ارام٬ارام

پری کوچک غمگینی

که شب از یک بوسه می میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد امد.

 

تولدی دیگر

 

همه هستی من ایه ی تاریکیست

که ترا در خود تکرارکنان

به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی

                                      [خواهد برد

من در این ایه ترا آه کشیدم٬آه

من در این ایه ترا

به درخت و اب و اتش پیوند زدم

 

 

زندگی شاید

یک خیابان درازاست که هر روز زنی

با زنبیلی از ان میگذرد

 

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از

                           [شاخه می اویزد

زندگی شاید طفلیست که از مدرسه

                                [برمی گردد

                       

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد٬در

     [فاصله ی رخوتناک دو همآغوشی

 

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر برمی دارد

وبه یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی

                         [می گوید؛ صبح بخیر

زندگی شاید ان لحظه ی مسدودیست

که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را

                                [ویران می سازد

و در این حسی است

که من انرا با ادراک ماه و با دریافت

                          [ظلمت خواهم امیخت

در اتاقی که به اندازه ی یک تاریکیست دل من

که به اندازه یک عشقست

به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گل ها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای

و به اواز قناری ها

که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه...

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من٬

 

اسمانیست که اویختن پرده ای انرا از من

                                         [می گیرد

سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست

وبه چیزی در پوسیدن و غربت و اصل گشتن

سهم من گردش حزن الودی در باغ

                                     [خاطره هاست

و در اندوه صدایی جان دادن که به من

                                          [می گوید؛

*دستهایت را دوست می دارم*

دستهایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد٬می دانم٬ می دانم٬ می دانم

و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند گذاشت

 

گوشواری به دو گوشم می اویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به ناخن هایم٬برگ گل کوکب می چسبانم

کوچه ای هست که در انجا

پسرانی که به من عاشق بودند٬هنوز

با همان موهای درهم و گردن های

                        [باریک و پاهای لاغر

به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند

                              [که یک شب او را

باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من انرا

از محله های کودکیم دزدیده ست

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک را ابستن کردن

حجمی از تصویری اگاه

که زمهمانی یک اینه برمی گردد

وبدینسانست

که کسی می میرد

و کسی می ماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که

                          [به گودالی می ریزد٬

[مرواریدی صید نخواهد کرد.

 

من

پری کوچک غمگینی را

می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

می نوازد ارام٬ارام

پری کوچک غمگینی

که شب از یک بوسه می میرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد امد.